[…] Next, we moved over to where Sofia Kondylia was performing Asleep (a pop-up performance, part of the programme of activity orangised in Aberdeen to complement BAS9). I made myself comfortable on the Art Gallery floor, camera poised in my hand. She began. Her movements were slow and beautiful, constantly connected with a bright yellow beanbag. The music was calming, relaxing and almost tribal. The shapes she made were stunning, her eyes forever closed. She told stories with her movements and actions, and I watched her, transfixed. After a few minutes of enjoying this performance, I stood up to leave. Later Sally and I discussed how the plain black and simple attire Sofia had chosen to wear, contrasted with the bright yellow beanbag she danced with, and how this had added to her performance. […]
Review and Photo by Kitty Donovan
April 2021 By Jakša Nikodijevic, ARHITEKTA #13 Magazine, Serbia, 114-121.
Review for “Architecture + Dance” Research, Choreography & Performance Workshops.
“DANCE AND ARCHITECTURE: INTENSIVE AND EXTENSIVE DIMENSIONS OF SPACE”
Priredio: Jakša Nikodijević, mast. inž. arh Prepared: M. arch, Jakša Nikodijevic Translated and adapted to English Language: Ms Nana Nedeljkovic, MSc in Marketing and Communications (Middlesex University UK)
Movement Creates Space “Movement manifests the experience of spatial qualities in architecture” Emily, Rai Ping, Huang
The place of the architect in relation to choreography, apart from being a set designer as it is the case in the first example or a narrator who brings the “external” scenery to the film set the dance-architecture symbiosis can be only absolutely comprehensibly shown when that architect is also a choreographer.
Sofia Kondylia, an award-winning choreographer, architect and multidisciplinary artist has been investigating and analyzing “Architecture and Dance” as a long-term project looking at permeation of architecture in choreography.
Her project workshop “Architecture and Dance” distinctly exhibits/displays the infiltration of architecture in choreography, identifying movement as the fundamental factor in creating space, and the actual creation of space as the full body enveloping process of self-exploration and communication. The architectural foundation as well as the mathematical and geometric rules to creating space teach us to look at the correlation between its mathematical and associative generative forces and their creative interchange during space creation. Led by this as its base, this workshop sees choreography as a thread that binds function and the artistic form. The creation of artistic space is stimulated through each individual’s first kinesthetic reaction to that space, its rhythm and movements, as felt in the creator’s/artist’s body during space creation. This exploration uses the concepts kinesthetic empathy to form an original, dance/architecture choreographic practice – which directly translates the principles of architecture into a dance/movement composition and can be used in theatrical performances, dance and other forms of Dramatic arts.
The workshop has existed since 2015, be it through its conceptual creation and six subsequent choreography and performance workshops or Sofia’s choreographical focus.
Jakša Nikodijevic, p. 119-120
Sept 28, 2020 By PixelsGarage Awards of Excellence, International Film Platform
‘Geometry is inherent in everything around us, but we often have to take that extra effort, to pause and take a step back, to appreciate the geometric beauty in what we see every day. From the gentle curve of the streets in the neighbourhood to the straight lines on our buildings; From the patterns whipped up by the interlocking of the paver blocks to the angles formed at the intersections of the straight lines at the street corner, there is no escape from the rules of geometry. The square, an unforgiving concept of perfection is the building block of all the geometric pageantry around us.
‘The Square’ from Director Sofia Kondylia, is an experimental film that explores the immeasurable geometry of feelings. She looks around her immediate environment for synergy between form and function. After exploring symmetry, patterns and geometry, Kondylia finally settles for the square. Shifting gears into a singular form of ‘Dancing Praxis’, she loops around the perimeter of her square, progressively shortening its sides to get to the core. The delightful camera work elicits the hidden geometric beauty that lies in our buildings, out streets and our neighbourhoods. It captures admirably the life that pulsates from these cold structures of brick and stone.
‘The Square’ is an interesting experiment that explores the inner geometries of human consciousness. It is an attempt at understanding the architecture of the human mind by analyzing the basic building block in its architecture, the square that is quite perfect from all sides. Like fractals, the mind form irregular patterns that are not defined by geometry, but are built by the humble building blocks.
Jun 10, 2019 By Maria Mari, Newspaper “Amarysia”, Greece
Το (ελεύθερο) σώμα είναι: ”Τάξη χωρίς δασκάλους και μαθητές” Κείμενο: Αντώνης Σκορδίλης
“Ένα χαμάμ μέσα σε ένα σχολείο Ένα σχολείο μέσα σε ένα χαμάμ Παιδιά και ενήλικες μαζί σε μια τάξη χωρίς δασκάλους και μαθητές’’ Όπως, με τον μια ζωή ευρηματικό τρόπο της, μας αποκαλύπτει η ψυχή των πάντων Σοφία (Κονδυλιά) γράφοντας για αυτή την τόσο ιδιαίτερη δημιουργική/καλλιτεχνική στιγμή της, ‘‘σήμερα η παράστασή μας BodIS – Το σώμα είναι συμπίπτει με τα εγκαίνιατου Καλλιτεχνικού Σχολείου Κερατσινίου – Δραπετσώνας. Το οποίον, για να μη τα πολυλογούμε, σημαίνει ότι: ‘‘Είμαστε πολύ χαρούμενοι και ευγνώμονες για την φιλοξενία του σχολείου, και ιδιαίτερα περήφανοι που οι μαθητές κατάφεραν να μας εμπνεύσουν μα και να μας διδάξουν’’ λέει με τον δικό της ενήλικο τρόπο εκ μέρους όλων των ομοιοπαθών (ενηλίκων) η Σοφία.
Για να συμπληρώσει πιο χαλαρά, εκ μέρους πλέον όλων, από κοινού: “Σας περιμένουμε λοιπόν για να γιορτάσουμε όλοι μαζί το Καλλιτεχνικό Σχολείο ως πηγή έμπνευσης, καθοδήγησης και υποστήριξης μελλοντικών καλλιτεχνών!”
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ Φιλιά πολλά από όλη την ομάδα, εν αναμονή της παρουσίας σας. Από τους/τις:
Μια πολύ πρωτότυπη παράσταση -με την υπογραφή της Σοφίας Κονδυλιά και τη συμμετοχή μαθητών- δημιουργήθηκε μέσα από επιτόπια έρευνα στο χώρο του Καλλιτεχνικού Σχολείου Κερατσινίου που ενσωμάτωσε στα «σπλάχνα» του το χαμάμ που λειτουργούσε εκεί για 40 ολόκληρα χρόνια.
«Ένα χαμάμ μέσα σε ένα σχολείο. Ένα σχολείο μέσα σε ένα χαμάμ. Παιδιά και ενήλικες μαζί σε μία τάξη χωρίς δασκάλους και μαθητές». Το μικρό αυτό απόσπασμα μου άρεσε και το συγκράτησα. Και αυτό γιατί συνδέει με ένα αδιόρατο νήμα τη μνήμη που αναδύει ο χώρος, μια ιστορική μνήμη για το κτήριο και την γειτονιά που βρίσκεται που τροφοδοτεί τις σημερινές δημιουργικές δραστηριότητες νέων ανθρώπων.
Ένα σχολείο και μια παράσταση. Μια σχέση πρωτότυπη και αυθεντική.
Διαβάζω στο σχετικό ενημερωτικό σημείωμα: «Η παράσταση “BodIS” δημιουργήθηκε μέσα από επιτόπια έρευνα στους ιστορικούς χώρους του Καλλιτεχνικού Σχολείου Κερατσινίου, όπου από το 1932 έως το 1972 λειτουργούσε ως το αρμένικο χαμάμ «Παλαντζιάν.
Η συνεργασία της δημιουργού με τη μικτή ηλικιακά ομάδα του έργου από μαθητές του Σχολείου και ενήλικες χορευτές, γεφυρώνει το παρόν και το παρελθόν του κτηρίου, φέρνοντας το Σώμα σε συμβολικό διάλογο με τον Χρόνο και τον Αρχιτεκτονικό Χώρο. Το έργο διερευνά εάν το σώμα, χειραφετημένο από τον κοινωνικά πειθαρχημένο και επαγγελματικά κατασκευασμένο εαυτό του (περσόνα), μπορεί να οδηγήσει σε μία πολυδιάστατη και περισσότερο ανθρώπινη συνύπαρξη.
Σε αυτό το πλαίσιο, το ιστορικό χαμάμ μεταμορφώνεται σε ένα εναλλακτικό «σχολείο», μέσα στο οποίο το σώμα που κοινωνικοποιείται και μαθαίνει, χρειάζεται να συνδεθεί μη στερεοτυπικά τόσο με τον εαυτό του, όσο και με τους άλλους».
Η σύλληψη και η δημιουργία ανήκει στην Σοφία Κονδυλιά. Συνδημιουργοί και ερμηνευτές οι: Βίκυ Αλεξανδράκη, Νίκος Δραγώνας, Ανθή Θεοφυλίδη, Σοφία Κονδυλιά και από κοντά και οι μαθητές Βιολέτα Αργυρού, Φίλιππος Άτκινσον, Αγγελική-Κρηναία Μπεβεράτου, Ναϊρί Μοβσεσιάν, Παναγιώτης Τασούλης. Η Εύη Δημητροπούλου είχε το δικό της μερίδιο ευθύνης στη δραματουργική επεξεργασία της παράστασης, ενώ ο Στέφανος Μπαρμαλιάς υπογράφει την πρωτότυπη μουσική της.
Οι παραστάσεις έχουν προγραμματισθεί για τις 27, 28 Μαΐου & 01, 02, 09, 10, 14 & 15 Ιουνίου 2019 ( με ώρα έναρξης 21:15). Η είσοδος είναι ελεύθερη αλλά pάρτε τα μέτρα σας για υπάρχει εκ των πραγμάτων περιορισμένος αριθμός θέσεων (Κρατήσεις στα: 698 028 3036 & bodisperformance@gmail.com).
Για το τέλος κράτησα χώρο για να γράψω δύο λόγια για την Σοφία Κονδυλιά. Στο βιογραφικό της διαβάζω: Περφόρμερ, δασκάλα χορού και αρχιτέκτων, ιδρυτικό μέλος της μη κερδοσκοπικής εταιρείας “Trial + Error” (2017) με έδρα την Αθήνα. Μετά τις σπουδές της στην Ανώτερη Επαγγελματική Σχολή χορού «Ραλλού Μάνου» (2014) και στην Αρχιτεκτονική ΕΜΠ (2012) και άρχισε να διερευνά τη δημιουργία χώρου μέσα από την επιτελεστική τέχνη (performance). Από το 2015-2018 διεξάγει το ερευνητικό πρόγραμμα «Αρχιτεκτονική + Χορός», δημιουργώντας και παρουσιάζοντας παραστάσεις, εργαστήρια και διαλέξεις σε εγχώρια και διεθνή θέατρα και φεστιβάλ. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα περιλαμβάνουν τη διασταύρωση τεχνών και επιστημών, την εφαρμογή γραπτών και ζωγραφικών πρακτικών κατά τη δημιουργική διεργασία, τη διαδραστική συμμετοχή του κοινού και την πειραματική παιδαγωγική, εφαρμοσμένη σε μικτές ομάδες παιδιών και ενηλίκων. Αυτή τη στιγμή εμβαθύνει στα παραπάνω παρακολουθώντας το μεταπτυχιακό πρόγραμμα Master of Theater Practices στο πανεπιστήμιο ArtEZ στην Ολλανδία (2018-2020) και δημιουργώντας το ερευνητικό έργο “BodIS” που παντρεύει την αρχιτεκτονική και τον χορό με την παιδαγωγική.
Mar 11, 2018 By Special Primary School of Piraeus, Greece
ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΟΥ-ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ ΜΕ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΣ
Οι Πέμπτες στο σχολείο μας είναι γεμάτες και με χορό. Ένα καταπληκτικό σχολείο το Καλλιτεχνικό Σχολείο Κερατσινίου Δραπετσώνας, και η εμπνευσμένη καθηγήτρια σύγχρονου χορού Κονδυλιά Σοφία σε συνεργασία με το σχολείο μας αποπειρώνται μια προσέγγιση επικοινωνίας μέσω της κίνησης. Χρησιμοποιείται η γλώσσα του σώματος και η μη λεκτική διάσταση της επικοινωνίας – η οποία αποτελεί τρόπο έκφρασης – για να παρακινηθεί η επικοινωνία.
Τα παιδιά μας χαρακτη-ρίζονται από την αδυναμία τους να διαμορφώσουν διαπροσω-πικές σχέσεις και να αλληλεπιδράσουν κατάλληλα με το περιβάλλον. Συχνά χωρίς να μιλάνε, αυτά τα παιδιά μπορεί να απασχολούνται με παράξενες, επαναλαμβανόμενες κινητικές συμπεριφορές οι οποίες αυξάνουν την απομόνωσή τους. Η κίνηση του σώματος χρησιμοποιείται για να έρθει σε επαφή και να δημιουργηθεί μία θεραπευτική σχέση με το παιδί. Χαρακτηριστικά στοιχεία της κίνησης των παιδιών μας είναι ο καθρεπτισμός της κίνησης, η δημιουργία κάποιας προσωπικής των σειράς κινήσεων η οποία τα καθησυχάζει λόγω της οικειότητας και της αποδοχής που έχουν με αυτή. Ξεκινώντας από αυτή την μοναδική κινητική συμπεριφορά η κ.Κονδυλιά σε συνεργασία με τους εκπαιδευτικούς του σχολείου μας για δέκα Πέμπτες διερεύνησε τη δυνατότητα μεσω της κίνησης να συναντά τα παιδιά μας σε ένα πρωταρχικό, μη λεκτικό επίπεδο και από εκεί οι μαθητές μας να μπορούν να εξελιχθούν αυξάνοντας την αυτογνωσία ταυς , ανακαλύπτοντας νέες ικανότητες για να αντιμετωπίσουν το περιβάλλον.
Συνδιαμορφώθηκε μια μίνιμουμ συνεργασία με 3 μαθητές μας, η οποία τώρα συνεχίζεται στους χώρους του Καλλιτεχνικού Σχολείου μαζί με τους μαθητές της Γ’ Γυμνασίου στην κατευθυνση Χορού. Εκεί όλοι μαζί διαδρούν σε δραστηριότητες κίνησης, έκφρασης και μεγιστοποίησης πηγών επικοινωνίας. Πρόκειται για μια όμορφη προσπάθεια αλληλοαποδοχής, ανάπτυξης ικανοτήτων κοινωνικής αλληλεπίδρασης, βελτίωσης της αυτογνωσίας, της αυτοεκτίμησης και της προσωπικής αυτονομίας. Τα λόγια της Διεθύντριας του Καλλιτεχνικού σχολείου κας Σταθοπούλου Παναγιώτας αναδεικνύουν τη σπουδαιότητα της προσπάθειας:
“Όσοι έχουν βιώσει την απίστευτη δύναμη της τέχνης μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία, εύχονται να γίνουν όλα τα σχολεία καλλιτεχνικά. Όχι βέβαια για τις παροχές τους αλλά για να αποδοθεί στην ΤΕΧΝΗ η θέση που της αρμόζει, αναδεικνύοντας με αυτό τον τρόπο την παιδαγωγική κοινωνική και θεραπευτική της διάσταση”.
Nov 18, 2016 By Antonis Skordilis, “Egomio Cyprus”, Cyprus
Απολαμβάνοντας την εξαίρετη “ερευνητική” τέχνη της Σοφίας Κονδυλιά: Ιδού ένας πήχης! Κείμενο: Αντώνης Σκορδίλης
“As a dancer, on the other hand, I’ve learnt to move in every possible way.I understand that the movement of my bodydefines my grace as a performing objectof art.However, it needs to mean something to other peoplewithout hurting meand without shaking down my balance.A fact I could experience while dancingwas that “form follows function. Imagine my surprise!”
Φανταστείτε και την δική μας έκπληξη όσοι και όσες έστω λίγο μας ξέρετε. Όχι για τα λίγα δευτερόλεπτα παραστατικής απόδοσης των πιο πάνω ενδεικτικών γραμμών – τις επιλέξαμε με κριτήριο τις τρεις τελευταίες λέξεις τους – αλλά για τα 45 λεπτά διάρκειας της εξαιρετικής παράστασης Human Constructions της Σοφίας Κονδυλιά που απολαύσαμε την δεύτερη βραδιά του 6ου Dance Waves Festival.
“Γιατί εκπλαγήκαμε;”: Υποθέτοντας ότι σας είναι γνωστές οι απόψεις μας σχετικά με τα χορευτικά κομμάτια έρευνας (researches) – αυτά τα κομμάτια δηλαδή όπου η γλώσσα του χορού “μιλώντας” για κάτι παραστατικά επιχειρεί “να συνδέσει αυτό το κάτι με κάτι άλλο” – η εξήγηση που ακολουθεί θα σας φανεί (διότι πράγματι είναι) αυτονόητη. Εκπλαγήκαμε διότι σε αντίθεση με την πολύ μεγάλη πλειοψηφία των “κομματιών έρευνας” που έχουμε μέχρι σήμερα “υποστεί” το συγκεκριμένο της Σοφίας Κονδυλιά ανέδυε σε κάθε λεπτομέρειά του την αίσθηση του “συνειδητού”. Σε απλά λόγια, ανέδυε σε κάθε λεπτομέρειά του την αίσθηση ότι ο νους που το γέννησε ήξερε πάρα πολύ καλά τι και γιατί το κάνει.
Πολύ δύσκολη υπόθεση η επαρκής συνείδηση στο από την φύση του αιχμάλωτο της εκφραστικής ελευθερίας του ασυνείδητου “παιχνίδι της τέχνης”. Πολύ δύσκολη και πολύ κρίσιμη συνάμα υπόθεση. Η εκπλήρωση της ορίζει την διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην συνηθισμένη παραστατική ηλιθιότητα – όταν το ασυνείδητο ανόητα και αυτάρεσκα αιωρείται πλήρως στερούμενο την βαρύτητα του συνειδητού – και στην εξαίρετη τέχνη. Όπως αυτή της Σοφίας Κονδυλιά που έκπληκτοι απολαύσαμε.
Συμφωνώντας περί της κρισιμότητας (αυτό δα σας έλειπε) είναι πασιφανές – δεν είναι; – ότι θα αναρωτηθείτε δευτερογενώς περί της δυσκολίας. Γιατί, διάολε, είναι τόσο δύσκολη η εκπλήρωση αυτής της υπόθεσης; Ήδη σας έχουμε απαντήσει, ας το επαναλάβουμε με λίγο πιο πολλές λέξεις: Αν δεν ήταν δύσκολη θα ήταν πολλοί αυτοί που θα την εκπλήρωναν. Αντιθέτως, η πολύ μεγάλη πλειοψηφία των χορευτικών κομματιών τα οποία κυκλοφορούν στην αγορά με τον κωδικό “έρευνα”, στερούμενα την βαρύτητα του “συνειδητού” και βαφτίζοντας υπέρ-βολικά την παιδικά αυτάρεσκη αιώρηση στο πουθενά του ασυνείδητου “πειραματισμό”, είναι μνημεία ηλιθιότητας.
Αν δεν αναρωτηθήκατε γι’ αυτό ακριβώς, αλλά για το συνεπαγόμενό του – δηλαδή: γιατί διάολε τέτοια αφέλεια από ανθρώπους που δηλώνονται ως καλλιτέχνες ώστε να μην αντιλαμβάνονται μια τόσο σύμφυτη με την υπόθεση του “παιχνιδιού της τέχνης” δυσκολία; – επιτρέψτε μας να επανέλθουμε με την πλήρη απάντηση κάποια στιγμή στο μέλλον, αρκούμενοι προς το παρόν σε μια στοιχειώδη ένδειξή της.
Ιδού (η ένδειξη): “Μιλώντας” παραστατικά για “χορό και αρχιτεκτονική” – έτσι μας συστήνεται το Human Constructions – η Σοφία Κονδυλιά δεν εκκίνησε αμέριμνη και ανόητη από το “πουθενά”, αλλά με σημείο εκκίνησης την πολύ καλή γνώση και των δυο γλωσσών.
Εκτός από πολύ καλή χορεύτρια είναι ακόμα καλύτερη αρχιτεκτόνισσα, εκτός από πολύ καλή αρχιτεκτόνισσα είναι ακόμα καλύτερη χορεύτρια. Τι/ποιό από τα δυο “πιο πολύ”; Both! Ότι η κάθε δημιουργική στιγμή “θελήσει και αποφασίσει”, ότι η σχέση μεταξύ των δυο γλωσσών που καλά “μιλάει” κάθε στιγμή αναγνωρίσει ως το σημείο δημιουργικής της ισορροπίας, ότι η παραστατική αίσθηση/ ανάγκη κάθε στιγμή αρχιτεκτονικά αναδείξει και ότι η αρχιτεκτονική ανάγκη/ αίσθηση κάθε στιγμή παραστατικά χρειαστεί.
Οι δημιουργικές συνομιλίες που γεννούν τέχνη είναιεσωτερικές, δε νοείται στο πεδίο της αυθεντικής τέχνης εξωσωματική γονιμοποίηση, δηλαδή γέννημα εκτός του πεδίου της μιας (αυθεντικής) συνείδησης – προϊόν συνεργαζόμενων με όρους “εξωτερικούς” συνειδήσεων οι οποίες (φέρονται να) τροφοδοτούν συμβουλευτικά (consulting) η μια την άλλη.
Αυτού του τύπου η συνύπαρξη θεματικών/ αλλόγλωσσων συνειδήσεων – οι αιτίες της οποίας εντοπίζονται στις προσαρμογές των ακαδημαϊκών αγορών τα τελευταία χρόνια ώστε να μπορούν να συντηρούνται διαρκώς επεκτεινόμενες και το αντίθετο (άλλο θέμα αυτό, δεν είναι του παρόντος) – ναι μεν είναι υπέρ-βολική ώστε οι πάντες να μπορούν να φαντασιωθούν εαυτούς “σύγχρονους” καλλιτέχνες, όμως δεν μπορούν να “γεννήσουν” κάτι που να είναι τέχνη. Μπορούν μόνο κάτι να “κατασκευάσουν”, το οποίον με κριτήρια διαχρονικά της αυθεντικής τέχνης και στη γλώσσα της δοσμένο δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο από ηλιθιότητες/εκτρώματα.
*Η παράσταση Human Constructions που παρουσιάστηκε στο Dance Waves festival – “χορός και αρχιτεκτονική” – αποτελεί πήχη. Μέτριο, υψηλό, πολύ υψηλό, πανύψηλο, ανυπέρβλητο; Πάλι δεν καταλάβατε τίποτε, πάλι χάσατε το μέτρο των γραφομένων, αν αναρωτιέστε περί του ύψους του πήχη. Το μείζον είναι να υπάρχει…
Υστερόγραφο: Οι πήχεις δεν είναι στατικοί, εξελίσσονται, Η παράσταση Human Constructions δεν είναι παρά η αρχική εκδοχή της έρευνας που έχει ως πεδίο της (αληθινό, όχι … σε δουλειά να βρισκόμαστε) τη σχέση χορού και αρχιτεκτονικής. Σε εύλογο χρόνο – τον “θέλουν” οι αληθινές έρευνες – θα παρουσιαστεί η επόμενη, πιο προχωρημένη/ εμβαθυμένη εκδοχή (όπου επικουρικά στις δυο γνώριμες της δημιουργού γλώσσες θα μετέχει και η μουσική γλώσσα) υπό τον διαφοροποιημένο τίτλο Reconstructions.
May 07, 2015 By Katerina Karsioti, Beater.gr, Greece
“Βetween me”: Αλλάζω εγώ αλλάζει και αυτό μαζί μου Κείμενο: Κατερίνα Καρσιώτη
Κάτι όμορφο και δημιουργικό συνέβη στην Αθήνα πριν λίγες εβδομάδες και συγκεκριμένα, στην οδό Ευμολπιδών, στο Κεραμεικό, όπου στεγάζεται το Σύγχρονο Θέατρο. Από τις 16 μέχρι και τις 26 Απριλίου, στα πλαίσια του φεστιβάλ Scale # 1:100, παρουσιάστηκαν επί σκηνής ποικίλες παραστάσεις.
Εμείς βρεθήκαμε εκεί, παρακολουθήσαμε και προβληματιστήκαμε. Πρόκειται για ένα project της «KUNST-STOFF productions» και του Γιάννη Αντωνίου, ένα σημείο συνάντησης εκεί, όπου οι τέχνες συγκλίνουν με κέντρο το σώμα, μία σκέψη πάνω στο χορό και την κοινωνική του οργάνωση. Κίνηση, ρυθμός, ήχοι και χρώματα, όλα τόσο αρμονικά δεμένα.
Η αυλαία του φεστιβάλ άνοιξε στις 16 Απριλίου, μ’ ένα opening event, με την υποστήριξη του «AthensSyn». Την δεύτερη ημέρα του φεστιβάλ, στα πλαίσια του οποίου έλαβαν χώρα τέσσερις παραστάσεις, η σύζευξη του σύγχρονου χορού και των στοιχείων σωματικού θεάτρου ήταν εμφανέστατη. Άλλωστε, δεν είναι λίγες οι φορές που το σώμα μπορεί να αντικαταστήσει το λόγο, να “μιλήσει”, να εκφραστεί, να εξωτερικεύσει.
Παρόλο που ζούμε σε μία εποχή αστάθειας και η κρίση καραδοκεί, η τέχνη από τη μεριά της διεκδικεί, ανθεί και δημιουργείται μέσα από δύσκολες συνθήκες. Άλλωστε, για να καταφέρει ο άνθρωπος να ξεπεράσει, έστω και για λίγο, τον κοινωνικό χαμό που συμβαίνει γύρω του, καλλιεργεί ολωσδιόλου αυθόρμητα, την καλλιτεχνική και δημιουργική του πλευρά, βρίσκοντας εκεί τη διέξοδό του, την έμπνευσή του. Έτσι, λοιπόν, όλο και περισσότερο, παρακολουθούμε την γέννηση θεατρικών σχημάτων και ομάδων χορού, που κινούνται εκτός των ευθύγραμμων παραδοσιακών συμβατικών πραγμάτων και προάγουν τη μοντέρνα και μεταμοντέρνα τέχνη.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τις παραστάσεις, που παρακολουθήσαμε κατά την διάρκεια της δεύτερης ημέρας του Scale # 1:100. Παραστάσεις έξω από τα καθιερωμένα πρότυπα, όπου ο σύγχρονος χορός, μαζί με το φορμαλιστικό η αλλιώς σωματικό θέατρο, δείχνει να κυριαρχεί. Εκεί, όπου το σώμα των performers, ως βασικό συστατικό, θα αποτελέσει το υλικό για την παράσταση, εκεί όπου τα πάντα διατυπώνονται μέσα από την κίνηση και τις εκφράσεις του σώματος και του προσώπου.
Εμείς εστιάζουμε στην παράσταση «Μεταξύ μου – Between me». Μία παράσταση, που αποτελεί αποτέλεσμα μιας ολοκληρωμένης συνθετικής και δημιουργικής έρευνας ενός έτους, επάνω στο θέμα της εσωτερικής ψυχικής και διανοητικής αλλαγής. Διαπραγματεύεται το θέμα της πάλης, μεταξύ του θέλω και του πρέπει, η οποία καθορίζεται από τη συγκυρία της τυχαιότητας και βιώνεται ως ακροβασία, επάνω στα όρια της ατομικής μας ασφάλειας.
Το έργο οργανώνεται σε τρεις εικόνες. Έξι χορευτές δημιουργούν τρία κινητικά δίπολα (duetti). Άλλοτε ταυτόσημα και άλλοτε αντιθετικά, σκιαγραφώντας τρία εννοιολογικά τοπία. Πρόκειται για μια τριλογία και για μία παράσταση, που αγγίζει την αισθητική γαλλικής ταινίας. Τα τρία πλαίσια, στα οποία διαρθρώνεται η παράσταση, είναι υφολογικά, εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους.
Το πρώτο πλαίσιο έχει, ήδη, παρουσιαστεί τον Ιανουάριο του 2015, ως έργο σε εξέλιξη (work in progress), στο «Athens Video Dance Festival», στη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα, ενώ το δεύτερο και τρίτο πλαίσιο, επίσης ως έργο σε εξέλιξη, παρουσιάστηκε στις 17 Απριλίου, στα πλαίσια του Festival Scale # 1:100. Αναμένεται τώρα το νήμα, το οποίο έξυπνα και δημιουργικά θα περιπλέξει και τα τρία αυτά πλαίσια, για να μας τα ξεδιπλώσει στην επίσημη πρεμιέρα της παράστασης, η ημερομηνία της οποίας, περιμένουμε ανακοινωθεί σύντομα.
Μία παράσταση, που πραγματικά αφορά όλους μας. Μία παράσταση, που εντρυφεί στο θέμα της εσωτερικής αλλαγής, που προβληματίζει, που αφυπνίζει. Και όλα αυτά, μέσω της δύναμης του χορού και της επιστράτευσης του σώματος, της κίνησης και της έκφρασης του προσώπου. Το σώμα του καλλιτέχνη πάλλεται, αντιστέκεται και εξεγείρεται, μέσα από διάφορες μορφές έκφρασης. Στην προκειμένη περίπτωση, μέσω του σύγχρονου χορού και της δυναμικής του. Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το σώμα ανά τους αιώνες, δέχτηκε κακουχίες, βασανιστήρια και εξευτελισμούς. Τώρα είναι η σειρά του να δείξει το κάλλος και την ιδεολογία του, μέσα από την τέχνη, είτε διαμαρτυρώντας, είτε εκθέτοντας, είτε παίζοντας μία προσωπική, πολιτική, κοινωνική ιδέα.
Οι Αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν πως ο χορός είναι ένα υψηλό δώρο. Ήταν πιστά αφοσιωμένοι σ’ αυτό. Και για να κλείσουμε με κάτι από την παράσταση, μην ξεχνάτε ότι “Για να αλλάξω κάτι, χρειάζεται να θέλω. Αυτό που θέλω να αλλάξω, αλλάζει εμένα. Αλλάζω εγώ, αλλάζει και αυτό μαζί μου”.
Sofia Kondylia 