may 2, 2021
Interviewed by NINA FREEDMAN, “WHEREING” PODCAST
LISTEN TO THE PODCAST HERE
Music Credits: Antari Loops_The Square
TRANSCRIPT EXCERPT
“Everything that happens, happens through dance. So, instead of taking off their clothes, I take off their roles through dancing because when you dance with another body, dance has the here and now, that does not afford to dress up with your role, either a body is falling or not. Either you save it or not. Either you look at the body, or you don’t look at it. The very action of trying to be synchronized with another person, demands from the body a certain attention and certain stance towards the other body. So, things like respect to the older, does not count in this performance. The older and the younger, for example, at the synchronized moments, they were just two bodies. So that’s why I wanted to point out that, of course it is a base, where nakedness is important, but not in a literal sense, in a metaphorical sense, nakedness of their role, through dance.
FOR FULL TRANSCRIPT READ HERE
SOFIA KONDYLIA is an award-winning choreographer, performer and architect. Motivated by the simple truth, that ‘movement creates space’, her work, through dance, performance, physical theatre and film, explores intersections between choreography and architecture, and its impact on emotional self transformation.
Sofia Kondylia 2020 Show Reel
Performing Geometries _ The Square
BodIS
Instagram Sofia Kondylia
Facebook Sofia Kondylia
Linkedin Sofia Kondylia
Jun 26, 2018
Interviewed by “The Greek Guru” online magazine
When architecture and dance merge into one
Forget about about the drawing board, Sofia Kondylia has other ways of drawing up plans. A multidisciplinary artist, Kondylia believes in creating space through movement. By using the mind and body, she gets students to enter the creative process that combines architecture and dance.
Her workshops, which have mixed ages, stimulate the mind and lead to concepts such as geometry and structures. Kondylia focuses on more than the body, but on the body and its environment. With lessons that feature dancers holding pen and paper, the boundaries of space, sound and light are all put to the test.
“Both dance and architecture require an imaginary design of each other in the process of creating, as they involve the designing of tangible, as well as intangible spaces through body movement,” she tells greekguru.net.
You define yourself as a dance/architecture artist. Can you tell us what this means?
For the last four years I have been working as an artist, drawing materials and inspiration from both fields. Having an interdisciplinary background, I have been focusing on creating space through body movement, letting the two arts permeate each other in the dance making.
How do your dance lessons actually work? How do you bring together architecture and dance into one learning experience?
Both Dance and Architecture require an imaginary design of each other in the process of creating, as they involve the designing of tangible, as well as intangible spaces through body movement. The research draws on the creator’s perceptive singularity, considering artistic creation as a medium of self-exploration and communication. Stimulating artistic creation from the creator’s own sense of space and movement, its experiential methods attempt an empathetic, as well as kinaesthetic understanding of the figurative space, symbolism and abstract structures that govern an artistic idea. Encoding this understanding in abstract geometry (architecture), an unrevealed, structural incorporation of architectural design within dance composition is proposed.
Any form of physical exercise helps make people more creative, why is dance different?
Besides the physicality which awakens our clever body, dance requires simultaneous awareness of all possible mind functions. A dancer exists only by being aware of the present, seizing the possibilities. To me, this is a way of reaching the mysticality of the soul.
How does your artistic method challenge an architect? What problems/obstacles in architecture, does dancing help overcome?
Architecture + Dance research challenges the way of designing space by involving not only the creator’s mind, but also his creative body experientially in the process. In this way, dancing could help the architect to consider his creation as a body too and spend some “quality time” with it during the process. A building, an open space or a city has its own governing laws and its own needs to be met. Space also communicates ideas, perspires poetically within its materiality, absorbs the light and becomes “alive” throughout its existence. In this way, it needs to be aesthetically consistent, have a healthy and operative function and a stable, supportive construction as well.
Are you more of a dancer or more of an architect?
For the last four years I have devoted myself to dancing and choreography.
What are your future plans?
A site-specific 4th “Architecture + Dance” research cycle, including my new piece “BodIS” and the 4th compositional workshop of the research, both for mixed-aged groups of artists. This will take place at Kertsini-Drapetsona Artistic secondary school/ex “Palandian” Hammam. Morever, next year a two-year artistic journey will start, as I have been admitted at the MA in Theater Practices course at ArtEZ School of Arnhem. This will introduce practice-as-research based methodologies to my work and attempt an opening of the core of my research towards dance dramaturgy.
JUN 06, 2016
INTERVIEWED BY mania boreakou for arctic.gr MAGAZINe
Σοφία Κονδυλιά: “Κοινωνία και τέχνη χαράζουν ταυτόχρονες πορείες”
Η εκδήλωση Human Constructions παρουσιάζει την έρευνα που πραγματοποίησε η χορογράφος Σοφία Κονδυλιά και περιλαμβάνει μία site specific έκθεση από solo δημιουργίες νέων χορευτών που συμμετείχαν στο 2ο εργαστήρι σύνθεσης “Αρχιτεκτονική & Χορός” της χορογράφου και την ομώνυμη διαδραστική διάλεξή της, που μιλά για τη δημιουργία και σκιαγραφεί την ίδια την έρευνα. Η εν λόγω παρουσίαση πραγματοποιήθηκε με επιτυχία στο ΡΟΜΑΝΤΣΟ στις 16 Μαίου, στις 1 Ιουνίου στη Θεσσαλονίκη, στο Δημοτικό Θέατρο Μελίνα Μερκούρη και στις 6 Ιουνίου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης στο πλαίσιο του 15ου φεστιβάλ Ελλήνων Χορογράφων.
Η χορογράφος και αρχιτέκτονας Σοφία Κονδυλιά, η εμπνεύστρια και ερμηνεύτρια της εν λόγω εκδήλωσης, μιλά στο Artic.gr σχετικά με την έρευνά της ως προς την ανίχνευση σημείων τομής στη συνθετική διεργασία αρχιτεκτονικής και χορού. Ακόμη, αναφέρεται στη συσχέτιση των δύο τεχνών που στηρίζεται στη αντίληψη πως και οι δύο τέχνες δημιουργούν χώρο μέσα από την κίνηση των σωμάτων. Το σώμα αντιλαμβάνεται, δημιουργεί και κατανοεί το χώρο και τη δυναμική του με τρόπο κιναισθητικό.
Μάνια: – Η εκδήλωση Human Constructions παρουσίαζε συνολικά την έρευνα «Αρχιτεκτονική + Χορός», αποτελώντας το απόσταγμα της έρευνάς σας επάνω στην αρχιτεκτονική, τον χορό και την κίνηση του σώματος. Τι είναι αυτό που είδαμε στην εκδήλωση Human Constructions;
Σοφία Κονδυλιά: – Η παρουσίαση της έρευνας Human Constructions περιλάμβανε την ομώνυμη παράσταση – διάλεξη «Human Constructions» και μια site specific έκθεση από τους συμμετέχοντες χορευτές του 2ου κύκλου εργαστηρίου «Αρχιτεκτονική +Χορός. Μέσα στο εργαστήρι, κάθε συμμετέχων χρησιμοποιεί τη συνθετική μέθοδο που του προτείνω και δημιουργεί ένα μικρό solo έως 5’ χορογραφώντας μία δική του ιδέα. Οι performers της έκθεσης κατοίκησαν τους χώρους του Ρομάντσο, καταλαμβάνοντας ο καθένας έναν χώρο που εξυπηρετούσε το solo του. Αυτόν τον χώρο τον επαναδιατύπωνε όλη την ώρα της έκθεσης με την παρουσία του ως performer, καθώς βρισκόταν εξ αρχής σε μία ήσυχη κατάσταση ενεργοποιημένης παύσης. Αυτό έδινε την αίσθηση πως ο χρόνος για τον performer έχει διασταλεί. Με την έλευση του κόσμου, κάθε performer επέλεγε τον τρόπο που το σώμα του θα ακολουθήσει ξανά τη φυσιολογική ροή του χρόνου για να επικοινωνήσει το δημιούργημά του με το κοινό. Με την αποχώρηση του κόσμου, και ενώ μεταφερόταν προς τον επόμενο performer, ο ίδιος περιερχόταν και πάλι σε παρόμοια κατάσταση. Ο λόγος που η έκθεση ήταν έτσι στημένη ήταν καθαρά συμβολικός και σχετίζεται με τον κοινωνικό, επικοινωνιακό χαρακτήρα της δημιουργίας. Η τέχνη βαφτίζεται ως τέχνη ή μη τέχνη μέσα από την επικοινωνία του έργου-πομπού με το κοινό-αποδέκτη ή και αντίστροφα (του έργου – αποδέκτη με το κοινό- πομπός).
Με τη λήξη της παρουσίασης του εργαστηρίου, ο κόσμος οδηγήθηκε στην αίθουσα όπου παρακολούθησε τη παράσταση – διάλεξη Human Constructions, διάρκειας 40’. Το έργο αυτό είναι μία διάλεξη παραστατική, αλλά και μία παράσταση διαλεκτική… Που βασίζεται στην απεύθυνση και την επικοινωνία. Η παράσταση ακροβατεί ανάμεσα στη φόρμα της διάλεξης και την αφηγηματική φόρμα μίας παράστασης με λόγο. Το κείμενό της είναι εμπνευσμένο από το αρχικό ερευνητικό ακαδημαϊκό κείμενο της διάλεξης Αρχιτεκτονική + Χορός και βασίζεται πάνω στην ίδια βιβλιογραφία, αλλά είναι ένα κείμενο νέο, εντελώς φρέσκο, απλό και θεατρικό, στημένο εξ αρχής για αυτήν την παράσταση.
Μάνια: – Με ποιο τρόπο σχετίζονται και αλληλεπιδρούν ο χώρος (η αρχιτεκτονική του) και ο χορός στην έρευνά σας και κατόπιν στην έκθεση που παρουσιάζετε;
Σοφία Κονδυλιά: – Στην πρώτη φάση της (2011 – 2014), η έρευνα στόχευε στην ανίχνευση σημείων τομής μεταξύ της συνθετικής διεργασίας αρχιτεκτονικής και χορού. Η συσχέτιση των δύο τεχνών στηρίχθηκε στη αντίληψη πως και οι δύο τέχνες δημιουργούν χώρο μέσα από την κίνηση των σωμάτων. Η βιωματική αντίληψη και αίσθηση του χώρου αποτελεί κοινό παρονομαστή της δημιουργίας μέσα σε αυτές τις δύο τέχνες. Το σώμα αντιλαμβάνεται, δημιουργεί και κατανοεί το χώρο και τη δυναμική του με τρόπο κιναισθητικό. Αυτή τη στιγμή (2014-2016), ερευνάται η διενέργεια της «κίνησης» εντός της συνθετικής διαδικασίας και ο τρόπος ή και ο βαθμός αποτύπωσής της μέσα στο τελικό έργο. Τόσο ο αρχιτέκτονας, όσο και ο χορευτής σχεδιάζουν χώρους απτούς, αλλά και μεταφορικούς, καθοδηγούμενοι από την εσωτερική αίσθηση της κίνησης, όπως αυτή βιώνεται μέσα τους. Συμπεραίνω, πως κάθε είδος κίνησης ή εν δυνάμει κίνησης όχι μόνο αποτυπώνεται στη μορφή του έργου, αλλά αποτελεί στοιχείο της όλης συνθετικής διεργασίας, επενεργώντας στην διαμόρφωση της ιδέας, της δομής και της ρυθμικής του τάξης και αρμονίας.
Όσον αφορά στο πώς επενέργησε ο χώρος του Ρομάντσο που χαρτογραφήθηκε και βιώθηκε εκ νέου με το στήσιμο της έκθεσης, αυτό θα είχε ενδιαφέρον να ερωτηθούν τόσο οι θεατές όσο και οι χορευτές. Η ύπαρξη των χορευτών εκεί σηματοδότησε πιθανές διαδρομές ξενάγησης για τους θεατές. Δυστυχώς, όμως, λόγω μεγάλης προσέλευσης έπρεπε να υπάρχουν ξεναγοί για να κατευθύνουν τον κόσμο και ήταν αδύνατον να υποθέσουμε πως θα έμεινε χώρος για τέτοια βιώματα και από τις δύο μεριές. Αυτά τα βιώματα χρειάζονται μία ιδιαίτερη «ησυχία», που αφήνει χώρο τόσο στον performer όσο και στο θεατή για τέτοιες χωρικές και χρονικές εξερευνήσεις…
Μάνια: – H εκδήλωση Human Constructions, πραγματοποιήθηκε τον Μάιο στο Ρομάντσο. Εφόσον το έργο βασίζεται εν μέρει στην αρχιτεκτονική, ποια κριτήρια σας οδήγησαν στην επιλογή του συγκεκριμένου χώρου;
Σοφία Κονδυλιά: – Η αισθητική του, η πολυμορφικότητα του χώρου και το ενδιαφέρον που παρουσιάζει ως προς το να στηθεί μία site specific έκθεση, οι άνθρωποί του και το κοινό στο οποίο αναφέρεται, που είναι νέοι, ως επί το πλείστον. Πέρα από αυτό, ήμουν σε αναζήτηση χώρου όχι αμιγώς θεατρικού για το συγκεκριμένο event. Για πολλούς λόγους, από αισθητικούς, έως πρακτικούς και ιδεολογικούς.
Μάνια: – H έρευνά σας «Αρχιτεκτονική + Χορός»,παρουσιάζεται σε μια site specific έκθεση. Πώς ερμηνεύεται ο όρος site specific;
Σοφία Κονδυλιά: – Οι site specific performances είναι παραστάσεις που στήνονται και διεξάγονται σε χώρους μη θεατρικούς, εσωτερικούς ή υπαίθριους, που φέρουν τεχνητά αρχιτεκτονικά στοιχεία. Οι παραστάσεις αυτές μπορούν να συμβούν μόνο εκεί που έχουν στηθεί και πουθενά αλλού, γιατί η χορογραφία σχετίζεται άμεσα με το χώρο που διαδραματίζεται, ενώ η χρήση του από τους χορευτές είναι ανορθόδοξη σε σχέση με την πραγματική του χρήση. Το ζητούμενο είναι η διατύπωση ενός «νέου χώρου», ο οποίος έχει προκύψει μέσα από το διάλογο που ανοίγει ο χορός με την αρχιτεκτονική.
Μάνια: – Το σύνολο της έκθεσης αποτελείται από solo performances νέων χορευτών με τους οποίους συνεργάζεστε. Υπάρχει συνέχεια στις δημιουργίες των καλλιτεχνών ή πρόκειται για ένα σύνολο ανεξάρτητων performances, με κοινό παρονομαστή;
Σοφία Κονδυλιά: – Το δεύτερο. Και πολύ θα ήθελα να δω τους χορευτές αυτούς να εξελίσσουν και να αναπτύσσουν περαιτέρω τα έργα τους. Μερικά από αυτά είναι πολύ πρωτότυπα, έχουν καλή μαγιά, που λέμε, και μπορούν να δώσουν πολύ δυνατό αποτέλεσμα.
Μάνια: – Η εκδήλωση διατηρεί έναν χαρακτήρα διαδραστικής σχέσης με το κοινό. Με ποιους τρόπους χτίζεται η σχέση έργου και κοινού και τι είναι αυτό το οποίο οι θεατές καλούνται να ανακαλύψουν μέσα από τη συμμετοχή τους στις performances;
Σοφία Κονδυλιά: – Στην παράσταση – διάλεξη HUMAN CONSTRUCTIONS χτίζω τη σχέση μου με το κοινό μέσα στα πρώτα πέντε λεπτά. Είναι πολύ σημαντική η αρχή της παράστασης. Έχει να κάνει με την τοποθέτηση όχι μόνο του λόγου, αλλά και του βλέμματος και του σώματος συνολικά και ακόμη, με τον εγγενή ρυθμό του έργου. Γιατί ο ρυθμός έχει την ιδιότητα να μεταδίδεται. Και εκεί επάνω χτίζεται η «κίνηση» ολόκληρου του έργου, που επαγωγικά φέρνει την κιναισθητική «συν-κίνηση» του θεατή και την επικοινωνία. Μπορώ να σας πω, πως τα πρώτα πέντε λεπτά της παράστασης με δυσκόλεψαν και με προβλημάτισαν πιο πολύ από κάθε άλλο σημείο του έργου. Αργότερα το κοινό συμμετέχει και πολύ πιο ενεργά, καθώς καλώ εθελοντές στη σκηνή, και χωρίς αυτούς η διάλεξη είναι αδύνατον να συνεχιστεί. Αυτό, οφείλω να το χτίσω από τα πρώτα πέντε λεπτά.
Η εισαγωγή των εθελοντών και ο καθαρά σωματικός τρόπος παρουσίασης αυτής της διάλεξης χρησιμοποιήθηκαν, γιατί τα θέματα με τα οποία καταπιάνομαι είναι τέτοια, που σε αγγίζουν αληθινά μονάχα μόλις τα βιώσεις στο σώμα σου. Η έρευνα εκτός από το διεπιστημονικό της χαρακτήρα, είχε πάντα και οφείλει να έχει, έναν χαρακτήρα βιωματικό. Δεν αρκεί η κατανόηση του νου. Η δημιουργία είναι, σε κάθε της έκφανση, σωματικής προέλευσης .
Μάνια: – Κεντρικό θέμα της εκδήλωσης Human Constructions αποτελεί η καλλιτεχνική δημιουργία. Πόσο σημαντικό ρόλο κατέχει η καλλιτεχνική γένεση για εσάς και πώς λειτουργεί στη χώρα μας την περίοδο που διανύουμε; Πιστεύετε πως η τέχνη επηρεάζεται από τις συνθήκες που επικρατούν ή πως τις επηρεάζει με τον τρόπο της;
Σοφία Κονδυλιά: – Η τέχνη συνυπάρχει και αναπτύσσεται μαζί με την κοινωνία. Άλλοτε καρδιογραφώντας την και άλλοτε καλλιγραφώντας ή μουντζουρώνοντάς την. Όμοια, το ίδιο κάνει και η κοινωνία στην τέχνη. Κοινωνία και τέχνη χαράζουν ταυτόχρονες πορείες: άλλοτε συγκλίνουσες ή αποκλίνουσες και άλλοτε ασύμβατες μέσα στην παραλληλία τους. Το θέμα είναι πως η κοινωνία αναπτύσσεται στη σφαίρα του πραγματικού, ενώ η τέχνη στη σφαίρα του υπερβατικού, χωρίς να αποκλείουν τις ενδιάμεσες ακροβασίες… Κοινωνία και τέχνη έχουν ανάγκη η μία την άλλη, γιατί μέσα από τις αντιθέσεις τους επιτελούν το ρόλο τους, που, στη βάση του, είναι η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους προς κάτι ανώτερο, από αυτό που είναι τώρα.
Τώρα, καθώς η μία είναι αδύνατον να υπάρξει χωρίς την άλλη, μαντέψτε τι γίνεται μεταξύ τους αν είτε η μία, είτε η άλλη, για κάποιο λόγο παρακμάσει και πώς επηρεάζονται οι μεταξύ τους ισορροπίες… Διανύουμε τέτοια περίοδο και οφείλουμε να το καταλαβαίνουμε ως δημιουργοί και ως κοινό και να συνεχίζουμε να προσπαθούμε για το καλύτερο, τόσο όσον αφορά στην εξέλιξη της κοινωνίας, όσο και στης τέχνης.
Συγκεκριμένα για τη χώρα μας οι σκέψεις μου είναι αντιφατικές. Από τη μία, βλέπω δίψα από τους εδώ καλλιτέχνες και συλλογική δράση, προσπάθεια και ελπίδα. Από την άλλη, είμαι πολύ απογοητευμένη, γιατί δεν υπάρχει καμία πολιτιστική παιδεία, όχι μόνο αναφορικά με το χορό, αλλά και με τις άλλες τέχνες. Ενώ υπάρχουν ευφυέστατοι άνθρωποι, εξαιρετικοί καλλιτέχνες, διψασμένοι δημιουργοί, δεν υπάρχει κανένα σοβαρό πλαίσιο υποστήριξης, νομικό, εκπαιδευτικό ή οικονομικό. Αυτό συρρικνώνει αναγκαστικά τη δράση των ομάδων και το κοινό της τέχνης. Ο καλλιτέχνης στην Ελλάδα είναι αναγκασμένος να δημιουργεί με ρυθμούς χάμστερ σε κλουβί με τροχό, προσπαθώντας να φτιάξει κάτι το ολότελα καινούριο, ολότελα συγκλονιστικό, με αποτέλεσμα, πολλές φορές να χάνει και το στόχο. Μιλάμε για μία ατέρμονη λούπα, η οποία δεν έχω ιδέα που κλείνει, πώς μετασχηματίζεται, έστω, σε μία εξελικτική σπείρα, ή που μπορεί να οδηγήσει το καλλιτεχνικό τοπίο το χώρας – που ήδη έχει αρχίσει να ερημώνει επικίνδυνα.
Μάνια: – Υπάρχουν κάποια εν εξελίξει σχέδια στο άμεσο μέλλον σας;
Σοφία Κονδυλιά: – Κάποιες παραστάσεις ακόμα για την παράσταση-διάλεξη Ηuman Constructions με ή χωρίς το εργαστήρι: Θεσσαλονίκη και Αθήνα στο πλαίσιο του 15ου φεστιβάλ Ελλήνων Χορογράφων, Αρχιτεκτονική Σχολή και Τεχνολογικό Πάρκο Λαυρίου. Και φυσικά εξέλιξη της έρευνας σε νέο στάδιο, πιο ενδελεχές ως προς το ζήτημα του ρυθμού.
Teaser
Πληροφορίες παρουσίασης Human Constructions
Συντελεστές
Σύλληψη | Σκηνοθεσία | Χορογραφία | Ερμηνεία : Σοφία Κονδυλιά
Σύμβουλος χορογραφίας: Αγγελική Στελλάτου
Επιμέλεια λόγου: Κατερίνα Κυβετού
Κείμενο: Σοφία Κονδυλιά
Σχεδιασμός σκηνικού: PV
Φωτισμοί: Σοφία Κονδυλιά
Φωτογραφίες: PV
Σχεδιασμός αφίσας: PV, Σοφία Κονδυλιά
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: 16 Μαΐου Πολιτιστικό κέντρο ΡΟΜΑΝΤΣΟ, (Αναξαγόρα 3-5, Ομόνοια)
Θεσσαλονίκη 1 Ιουνίου (Δημοτικό θέατρο Μελίνα Μερκούρη, Μεταμορφώσεως 7-9 ),
Αθήνα 6 Ιουνίου (Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Πειραιώς 206, Ταύρος)
Οι παραστάσεις ξεκινούν στις 21:00
Sofia Kondylia 